Πώς πρέπει να αντιδράμε στις επιτυχίες; Από την επιτυχία, έτσι όπως είναι δομημένη η κοινωνία μας, εξαρτώνται αρκετές χαρές που προσδοκούμε να έχουμε. Δυστυχώς, η ζωή μας πολλές φορές αποκτά την εμμονή να γίνουμε «επιτυχημένοι». Η επιτυχία, γίνεται αυτοσκοπός. Θα έχουμε παρατηρήσει όμως οτι η ζωή μάλλον δε συμπαθεί τους αυτοσκοπούς…Θέλει να είναι η ίδια αυτοσκοπός, να έχει την αποκλειστικότητα…
Η ζωή των αθλητών.
Αν σας έχει περάσει από το μυαλό ότι ο αθλητισμός είναι από τους μεγαλύτερους και σπουδαιότερους «καθηγητές» στη ζωή μας, έχετε δίκιο! Οι αθλητές, έχουν μια πολύ συγκεκριμένη καθημερινότητα και ίσως να μπορούμε να την καταγράψουμε στη ζωή μας:
- Έχουν πολύ μεγάλη πειθαρχία. Είναι συγκεκριμένα, αυτοπειθαρχημένοι.
- Θέτουν στόχους βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους. Για παράδειγμα, αν πήραν λίγο βάρος στις διακοπές, ο βραχυπρόθεσμος στόχος είναι να χάσουν κιλά. Ο μακροπρόθεσμος, να κατακτήσουν την πρώτη θέση στο τέλος της σεζόν.
- Οι στόχοι τους τίθενται ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Είναι ευέλικτοι. Το να έχεις θέσει από την αρχή κάποιους στόχους υπολογίζοντας στην ομαλότητα, είναι θεμιτό. Παρόλα αυτά, δεν πάνε όλα όπως τα θέλουμε. Οι αθλητές λοιπόν, προσαρμόζονται ανάλογα τις συνθήκες και τις περιστάσεις. Όχι, δεν ακυρώνουν στόχους που δεν πέτυχαν. Απλά, τους μεταθέτουν.
- Γι’ αυτούς, η αποτυχία είναι απλά μέρος της ευόδωσης στόχων. Ακούγεται «σκληρό» ή κάπως «αδύνατο», όμως είναι έτσι. Μέχρι κάποιος αθλητής ή μια ομάδα, να φτάσουν στην επίτευξη του στόχου, υποφέρουν σωματικά και πνευματικά. Προετοιμάζονται από την αρχή, όχι για να γευτούν την επιτυχία, αλλά, για να αντέξουν την αποτυχία.
Η μόνη γόνιμη αντίδραση….
Η ζωή των αθλητών όπως βλέπουμε με μια βαθύτερη ματιά, εμπεριέχει όλα τα χαρακτηριστικά της επιτυχίας. Ξεχνάμε βέβαια την τύχη. Οι αθλητές, την υπολογίζουν την τύχη αλλά ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ σε αυτή. Ξέρουν πως αν ένα καλό αποτέλεσμα ή ένα άσχημο, το «ρίξουν» στην τύχη, τότε θα βγουν εκτός προγραμματισμού.
Η αντίδραση είναι γι’ αυτούς, δράση. Όταν μας λένε «αντιδραστικούς», σίγουρα δεν μας το λένε για καλό…Πράγματι, το να είμαστε πνεύματα αντιλογίας και να κάνουμε γενικά το αντίθετο μόνο και μόνο για να κάνουμε το «διαφορετικό», δεν το λέμε και σοφό. Όμως, υπάρχουν και γόνιμες αντιδράσεις. Μία από αυτές, (την έχουν υιοθετήσει οι αθλητές) είναι η αντίδραση στην ήττα. Η άρνηση παράδοσης στην αποτυχία. Πώς μπορούμε να τους μιμηθούμε λοιπόν;
- Όταν αποτυγχάνουμε, αφήνουμε κάποιο χρόνο να εκτονωθούν ο θυμός ή/και η απογοήτευση. Να σκεφτούμε ώριμα και καθαρά με τόσα «σύννεφα» δεν μπορούμε.
- Μόλις ηρεμήσουμε, επικαλούμαστε τη μνήμη μας και βλέπουμε τα βήματα που ακολουθήσαμε ένα προς ένα. Μήπως κάναμε κάποιο «άλμα»; Μήπως κάποιο βήμα ήταν πρόχειρο; Ποιό ήταν το κρίσιμο λάθος μας;
- Αφού βρούμε τα λάθη μας τότε ψάχνουμε τρόπους να τα διορθώσουμε. Τα λάθη πολλές φορές προέρχονται από την έλλειψη κάποιων ικανοτήτων. Δουλεύουμε λοιπόν, πάνω στην επάρκειά μας.
- Αλλάζουμε τα λάθη μας χωρίς να πειράξουμε τα «ορθά βήματα». ΄Ενα συχνό λάθος που κάνουμε, είναι να «ξηλώνουμε» τα πάντα, όταν έχουμε να κάνουμε με αποτυχία. Τα ορθά, δε μας φταίνε σε κάτι.
- Ετοιμαζόμαστε ψυχολογικά. Μας ενδιαφέρει κάποια στιγμή να ευοδωθεί ο στόχος, τα στενά χρονικά πλαίσια και οι εμμονές του να συνδυάσουμε χρονικό αποτέλεσμα με επιτυχία, πρέπει να αποφευχθούν.
Να σκεφτόμαστε σαν αθλητές λοιπόν και να αντιδρούμε στην αποτυχία με γόνιμο τρόπο. Οι πιο επιτυχημένοι αθλητές, είναι όπως οι πιο επιτυχημένοι άνθρωποι. Η αποτυχία, τους δείχνει τις αδυναμίες τους και έτσι την βλέπουν ως «φίλη» που τους ψιθυρίζει τα λάθη. Μετά βελτιώνονται και τελικά…γίνονται, πρωταθλητές.
Φωτό από: Pledgera
