«Έναν αληθινό καλλιτέχνη, δεν τον απασχολεί τίποτε που αφορά την κοινή γνώμη. Πολύ απλά, γι’ αυτόν η κοινή γνώμη, είναι ανύπαρκτη.»
Όσκαρ Ουάϊλντ.
Ποιός άλλος θα μπορούσε να αφορίσει έτσι; Λοιπόν, το ομολογουμένως πλούσιο λογοτεχνικό κοινό της Βρετανίας, πριν περίπου 2 χρόνια ψήφισε ως καλύτερο «ευφυολόγο» τον Όσκαρ Ουάϊλντ. Ίσως είναι το τεράστιο ταλέντο του το οποίο σε κάνει να γελάς μαθαίνοντας ή η θέλησή του να παντρεύει τη λογοτεχνία με τη θεατρικότητα που οδήγησαν αυτόν τον άνθρωπο στο να γίνει πραγματικός καλλιτέχνης. Εμείς θα γίνουμε καλλιτέχνες; Μάλλον… Μας ενδιαφέρει συγκεκριμένα η… τέχνη που προτείνει εδώ ο Όσκαρ Ουάϊλντ. Να την ονομάσουμε «τέχνη της ελάχιστης σημασίας» προσωρινά, και βλέπουμε…
Νιώθεις ότι σε παρακολουθούν… στο δρόμο;
Είναι ένα σύνηθες ερώτημα που θα βρεις σε όλα τα ψυχοτεχνικά τεστ. Είναι μια ερώτηση που περιμένει απάντηση «ναρκοπέδιο». Από εκεί, βλέπει κανείς αφενός πόσο εγωκεντρικός είσαι και ταυτόχρονα, πόση είναι η σημασία που δίνεις σε αυτούς που μπορεί να σε παρατηρούν.
Δε συμφωνείς οτι όσο περνά ο καιρός έχουμε γίνει μια βιτρίνα; Είναι περιφραγμένη η ζωή μας με κάτι σαν… γυαλί. Για να παραφράσουμε παλιό καλό σλόγκαν εκπομπής που μας προβλημάτισε, η παράσταση, κλέβει τη ζωή… «Όλοι ζούμε στον υπόνομο, αλλά κάποιοι από μας, ατενίζουμε τα αστέρια. Αυτό είναι όλο». Ίσως η πιο γνωστή ρύση του Ουάϊλντ; Που κολλάει αυτό όμως; Στο ότι δεν μπορείς να κοιτάς αν σε βλέπουν και ταυτόχρονα να παριστάνεις… το τηλεσκόπιο. Αλήθεια, περπατάς ακόμη… μόνος σου στο δρόμο…;
Δε σου φτάνει ή δεν είναι αρκετό;
Ίσως ανακαλύπτεις καθημερινά, ένα πράγμα. Τίποτε δεν είναι δραματικό, τίποτε απελπιστικά άσχημο. Παρατηρείς όμως πως αρκετοί άνθρωποι, μοιράζονται ένα χαρακτηριστικό. Δεν τους αρκεί, να τους αρέσει κάτι. Πρέπει αυτό που κάνουν, να αρέσει και σε άλλους. Όχι, αυτό δε λέγεται κοινωνικοποίηση. Τα όρια της κοινωνικοποίησης είναι η ενόχληση, όχι η απόλαυση. Κάνε ένα τέστ. Πόσο εύκολα συμβιβάζεσαι σε μικρά και απλά πράγματα; Πόσο παίρνεις στα σοβαρά τις «συστάσεις» και τις «παρατηρήσεις» των άλλων; Ποιά «πρέπει» έχουν κάτσει στους ώμους σου και περπατάς πιασμένος…; Κάτι για να γελάσουμε. Μπορεί να σου αρέσει να φοράς τα πολύ πρόχειρα και να κάνεις περπάτημα το βράδυ. Ξαφνικά, όσοι είναι τριγύρω σου, σε κοιτούν και σε φοβούνται… «Κάποιος είναι για να τριγυρνάει τέτοια ώρα, κάτι ψάχνει». Εξαφανίζονται. Τι έγινε; Μας πέρασαν για κλέφτες ή μήπως για μεταμφιεσμένους αστυνομικούς; Πάντως για ανθρώπους που μας αρέσει το βραδινό περπάτημα, δε μας πέρασαν…
Ελευθερία ή… και τα δικά σου, δικά τους.
Μην κοιτάς τον εαυτό σου στα «κρίσιμα». Τα κρίσιμα ζητήματα θα λύνονται από σένα ανάλογα με τον τρόπο που έχεις επιλέξει να χειρίζεσαι τα μικρότερα. Μπορεί να λες τον εαυτό σου «ασυμβίβαστο» επειδή δεν υπέκυψες σε κάτι που μοιάζει με εκβιασμό, όταν κάθε μέρα…υπογράφεις σε λευκό χαρτί οτιδήποτε «επιτάσσει» την αρέσκεια άλλων…Ζεις με τους άλλους, όχι για τους άλλους, όπως και εκείνοι, ζουν με σένα και όχι για σένα. Οτιδήποτε δεν προέρχεται από δική σου απόφαση, όσο καλά και αν το κάνεις, τότε είναι imitation. Φοράς ό,τι φοράς, μιλάς όπως μιλάς, ενώ… αν μπορούσες… θα φόραγες κάτι άλλο, θα έλεγες κάτι άλλο.
Όλο αυτό, θα σε οδηγήσει σε κάτι σίγουρο. Όχι όμορφο, αλλά σίγουρο. Θα μισήσεις όποιον ανήκει στους «άλλους» μια μέρα. Και όχι τίποτε άλλο, αλλά δε θα φτάνει κιόλας… Εκείνοι απλά σε προέτρεψαν να κάνεις κάτι, έστω σου έκαναν «παρατήρηση». Ποιός την εφάρμοσε; Ποιός επανεκπαιδεύτηκε πάνω σε αυτή;
Free Will(y).
Θυμάσαι αυτό το υπέροχο έργο με τη φάλαινα. Πόσα πράγματα έγιναν για να ελευθερωθεί και κυρίως, για να μάθει να είναι ελεύθερη. Ελεύθερη θέληση: Πολυακουσμένη και σχεδόν τετριμμένη. Τα σημαντικά πράγματα όμως, δεν πρέπει να παίρνουν πάνω από μια πρόταση… Αλλιώς, τα ξεχνάμε. Ελεύθερη βούληση σημαίνει πως κάτι μου αρέσει και το κάνω. Αν για κάποιον αυτό που κάνεις είναι «προϊστορικό» ή «ανισόρροπο» για κάποιους, χαμογέλα τους και πες πως γι’ αυτό το κάνεις, για να μπορούν να λάμπουν οι οι «σύγχρονοι» και οι «ισορροπημένοι». Υπάρχουν πρόσωπα που σε ενδιαφέρουν και μετράει η γνώμη τους για σένα. Άνθρωποι που σκέφτονται εσένα με φόντο, πάλι εσένα και όχι για να επιβεβαιώνουν τους κανόνες τους… Γνώμη υπάρχει, κοινή δεν υπάρχει. Πριν ψάξει κανείς να βρει τα… απαραίτητα δικαιολογητικά για να εξηγήσει το λόγο προσαρμογής, καλό είναι να σκεφτεί πως προσφέρεις στους άλλους, μόνο αν είσαι κάτι «διαφορετικό» από αυτούς. Από το ίδιο, δεν υπάρχει προσφορά, υπάρχει μόνο ζήτηση…
Φωτό από: definicion.mx
