Ο Αχιλλέας, στην Ιλιάδα, θρηνεί το φίλο του Πάτροκλο, που σκοτώνεται ηρωικά από τον Έκτορα στη μάχη. Αδιαφορώντας για τον πόλεμο και τους συμπολεμιστές του Δαναούς, ο Αχιλλέας βυθίζεται σε μαύρο πένθος, ώσπου έρχεται η στιγμή που οι Τρώες αρχίζουν να νικούν, τους Έλληνες, (Δαναούς) και ο Αγαμέμνονας να του ζητάει συγνώμη.
Τότε ο Αχιλλέας συνέρχεται και προτρέπει τους Μυρμιδόνες του να σταματήσουν το θρήνο για το σύντροφό τους και να ξαναμπούν στη μάχη.
Τα όρια της στεναχώριας
Το παράπονο, η στεναχώρια και η διαμαρτυρία, όταν συνεχίζονται από την πλευρά μας ενώ έχει λήξει ένα γεγονός, τότε γίνονται τρόποι «αυτοθυματοποίησης». Κάνουμε «θύμα» τον εαυτό μας για δύο λόγους: Ο πρώτος, είναι για να δικαιολογηθούμε για κάποια κατάσταση που μας έτυχε. Ο δεύτερος (και πιο επικίνδυνος) για να υπονοήσουμε (ή και να πούμε άμεσα) πως άλλοι φταίνε για κάποια δυσκολία μας. Το ταγκό όμως, το χορεύουν δύο και σε άλλα προβλήματα, οι «χοροί» έχουν και περισσότερα άτομα, περιλαμβανομένων των εαυτών μας.
Σιγά-σιγά, η χρησιμότητα αυτής της –όχι και τόσο αποτελεσματικής- «άμυνας», μας γίνεται συνήθεια και καθημερινότητα. Μετά, μας λένε μίζερους και γκρινιάρηδες και δεν έχουν άδικο. Αυτός ο «συναισθηματικός κατήφορος» όμως, δεν έχει τέλος. Από εκεί και μετά, η όποια οργή έχει το παράπονο και η διαμαρτυρία, υποχωρούν καθώς το νευρικό μας σύστημα δεν μπορεί να «σηκώσει» άλλο την ένταση. Μένει όμως η πικρή γεύση τους και επακολουθεί μια γκρίζα (και δυστυχώς, πολλές φορές μαύρη) «ηρεμία». Μας παίρνει από κάτω… Αυτό γίνεται εν πολλοίς, επειδή κρίνουμε τη ζωή με «αρνητική βαθμολογία». Ξεκινούμε από την υπόθεση πως «όλα θα έπρεπε να είναι τέλεια». Οτιδήποτε δεν είναι όπως το έχουμε φανταστεί στην αρχή, τότε δυσανασχετούμε. Κάποιες φορές κιόλας, τα παρατάμε. Ό,τι χειρότερο.
Να μην κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα…
Το παρελθόν, δεν αλλάζει. Σκέψεις όπως «μακάρι να γύριζε ο χρόνος πίσω, να δρούσα αλλιώς». Η δυστυχία, κατοικεί μέσα σε τέτοιες φράσεις. Το παρελθόν, πρέπει να το έχουμε σαν βιβλιοθήκη στη ζωή μας. Να ανατρέχουμε στα ράφια της, να παίρνουμε το βιβλίο, να διαβάζουμε και μετά ξανά πίσω στη βιβλιοθήκη. Το παρελθόν, είναι πάντα για το port baggage. Δεν κάνει για οδηγός! Όπως στην ιστορία του Αχιλλέα, ο Πάτροκλος είχε σκοτωθεί και δεν μπορούσε με το θρήνο και την οργή να επανέλθει στη ζωή.
Τη ζωή μας, πρέπει να τη ζούμε στο παρόν και με φόντο, πάντα το μέλλον. Να βάζουμε στόχους μεγαλεπήβολους και να ξέρουμε πως μέσα στο κυνήγι αυτών των στόχων, θα έχουμε εμπόδια κάθε είδους. Ζούμε πολλές ζωές από άποψη ρόλων. Συνεχώς θα μας έρχονται δυσκολίες, απώλειες και πράγματα που δίκαια θα μας προκαλούν κούραση, παράπονα, διαμαρτυρίες και δάκρυα. Όμως πρέπει να ξέρουμε πως τα δάκρυα είναι μόνο για να «καθαρίσουμε» τον πόνο και όντως, δεν είναι για «χόρταση», όπως μας λέει ο Αχιλλέας…
Φωτό από: The Mighty
