Όλα μοιάζουν μπερδεμένα. Από τη μία, λέμε πως χρειάζεται υπομονή, από την άλλη, όχι και τόση πολλή υπομονή. Έτσι συμβαίνει με όλα. Αν παρατηρήσεις, είναι μάλλον θέμα…μαγειρικής περισσότερο. Το κάθε πράγμα, στις σωστές δόσεις. Και ποιές είναι οι «σωστές δόσεις»; Διαφορετικές για τον καθένα, όμως είναι κάτι που μαθαίνεται, εμπειρικά και βιωματικά. Ο θρύλος της παγκόσμιας λογοτεχνίας, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, έχει εδώ, τη δική του γνώμη για την υπομονή. Αυτή η υπομονή που περιγράφει βέβαια, μοιάζει περισσότερο με κάτι άλλο…
Δεξιοτεχνικό κρύψιμο πίσω από την υπομονή.
Εκτός από τη «δοσολογία», ένα άλλο πράγμα που μας μπερδεύει και μας περιπλέκει σε όλα όσα προσπαθούν να απαντήσουν στο «τι πρέπει και είναι καλό, να κάνω;», είναι το ότι κάνουμε πολλές έννοιες και πράξεις, «βαφτιστήρια μας». Τις ονομάζουμε όπως εμείς θέλουμε, τις ερμηνεύουμε όπως θέλουμε και τελικά, όταν πράττουμε βάσει αυτών, τίποτε σχεδόν δε γίνεται όπως θα θέλαμε. Η υπομονή, είναι μια μεγάλη αρετή. Έχει μέσα της θάρρος, δύναμη, πίστη και άλλα χρυσά χαρακτηριστικά. Δεν μπορεί όμως η υπομονή να γίνεται αδράνεια. Δεν μπορεί η υπομονή, να γίνεται πραγματικότητα χωρίς μάχη και αγώνα. Έτσι λοιπόν, όταν αδρανείς και δεν φτιάχνεις ένα πλάνο δράσης με θάρρος, λες «τι να κάνω; Κάνω υπομονή». Αυτή, δεν είναι υπομονή. Αυτή είναι αναμονή. Είναι αναμονή που έχει το χαρακτήρα, «περιμένω να γίνουν όλα καλά από μόνα τους». Αν θες να είσαι λίγο σκληρός, το λες και «πέσε πίττα να σε φάω».
Ξεκίνα να κάνεις…λάθη.
Από το να αναμένεις να σου έρθει κάτι, χίλιες φορές να κάνεις λάθη. Χίλιες φορές να ξεκινήσεις μια λάθος προσπάθεια η οποία αν μη τι άλλο, θα προκαλέσει μετά γόνιμη σκέψη για το τι πήγε στραβά. Όσο είσαι στην αναμονή, είναι σα να είσαι στο διάδρομο του γυμναστηρίου. Μολονότι τρέχεις, δεν πας πουθενά. Το πιο σημαντικό για το «κυνήγι των λαθών», δεν είναι απλά ένα μάθημα να αντιμετωπίζουμε την αποτυχία. Το λάθος και η αποτυχία σου μαθαίνουν τη γνήσια υπομονή. Υπομονή θα μπορείς να λες ότι κάνεις, όταν κάθε φορά που σκοντάφτεις, μαθαίνεις να σηκώνεσαι, μέχρι να σκοντάψεις πάλι και τελικά, μέχρι να μείνεις…όρθιος. Τι σχέση έχει αυτή η κατάσταση με την παθητική αναμονή; Σκέψου ένα παράδειγμα. Ο Τόμας Έντισον , να ανέμενε την «λαμπρή ιδέα» στην καρέκλα, αντί να δοκιμάσει πάνω από 6.000 τρόπους για να αποδείξει τα περί φωτός… Το φως… δύσκολα κατακτάται.
Φιλοδοξία και αυθεντική υπομονή.
Η αληθινή υπομονή, αυτή που πιο πάνω περιγράψαμε, πάει μαζί με την αναμονή κάποιου σπουδαίου πράγματος. Μόνο όταν αγωνίζεσαι υπομονετικά και επιμονετικά έχεις δικαίωμα να βρίσκεσαι στη …λίστα αναμονής της επιτυχίας. Αν είσαι φιλόδοξος, μόνο αυτόν τον δρόμο μπορείς να ακολουθήσεις, έστω και με το δικό σου βήμα. Τα βήματα είναι δικά μας, όμως δεν υπάρχει διαφορετικός δρόμος για να κάνεις πραγματικότητα κάθετί που ονομάζεις «όνειρο», αν δεν διασχίσεις αυτόν τον δρόμο. Μην περιμένεις τίποτε το σπουδαίο να έρθει για σένα, εκτός αν είσαι πολύ τυχερός. Στην τύχη όμως, μπορείς να έχεις μια κάποια πίστη, όχι όμως τυφλή εμπιστοσύνη. Στα σημαντικά πράγματα, εσύ γίνεσαι ο επισκέπτης. Δεν πρόκειται να σε επισκεφθούν εκείνα από μόνα τους…
Φωτό από: www.debtkid.com
